Prologo

Italia. Niby nowa, ale stara.  Niby chce się wracać, ale nie. Niby wszystko takie same, ale niby inne. Niby ludzie tacy sami, ale jednak trochę się zmienili. Niby to było kiedyś moje miejsce, ale już nie jestem pewna. Wszystko sprowadza się do być czy nie być we Włoszech? Tylko teraz bardziej mam, dla kogo istnieć w tym kraju. Chociaż to trochę śmieszne, bo tu zaczęły się moje problemy. W tym miejscu traciłam powoli wszystko. W tym miejscu, w tych osobach zatracałam się bez opamiętania.  Z konsekwencjami tylko dla mnie. To mnie wszystko bolało, to ja czułam się rozbita, to mojej osobie skończył się świat, coś, co kochałam zostało mi brutalnie odebrane. Może, jako nastolatka byłam ślepo zakochana w tym kraju, w tej osobie, w tym wszystkim. Teraz, gdy już bardziej dorosłam. Stałam się, choć minimalnie większą realistką, jaką chciał żebym zawsze była. Widzę w tym momencie rzeczy, które były wtedy niezauważalne, które umiały mi przyćmić widzenie na świat. Teraz już wyłapuję takie drobnostki jak wysypujące się śmieci z koszów, albo sąsiadów wrzeszczących na siebie z balkonów po przeciwnych stronach ciasnej uliczki.

-Nic się nie zmieniło, prawda?-  Wyrywa mnie z refleksji głos taty, który prowadzi autobus. - Gdyby nie ty, nigdy bym nie pomyślał, że to już siódmy rok.

Faktycznie wszystko zaczęło się pięć lat temu.- Zaczęłam analizować, ale natychmiast, gdy tylko wywnioskowałam, że tata czeka na moją odpowiedź, próbowałam coś zwięźle odpowiedzieć.

-Nie umiem jeszcze określić czy coś tu się bardzo zmieniło...Na pewno nie jest tak samo.- Próbowałam wymusić uśmiech.

-Ania....Wiem, że dla Ciebie to nie jest łatwa sytuacja, ale masz tu jeszcze przyjaciół. Przenosiny z jednego kraju do drugiego, wtedy, gdy studiujesz i jesteś zawalona tymi papierami, nie wiesz czy sobie poradzisz to ciężki kawałek chleba...

-Dzięki, tato. Umiesz mnie pocieszyć.- Zaśmiałam się lekko.

-Nie pozwoliłaś mi dokończyć. Reasumując, ale kto ma poradzić sobie jak nie nasz kot Anka. - Znowu uśmiech przemknął po mojej twarzy.

-Chyba już nie jestem kotem. -Mruknęłam.

-Moja Anka? Wszystko załatwię, każdy problem da się rozwiązać, luzik, nic się nie stało, wkręcę się zawsze tam gdzie chcę?  Kochanie, nie wierzę. Zresztą nasza rodzina ma to we krwi. -Powiedział zatrzymując samochód, wyłączając go i wysiadając.

-Chyba muszę Ci uwierzyć, że nie straciłam moich kocich zdolności czarowania. - Pierwszy raz odkąd byłam w tym przeklętym kraju uleciało ze mnie napięcie i zaczęłam się śmiać.- Jesteś niesamowitym człowiekiem. Kocham Cię, tato.

-Ja Ciebie też. Cieszę się, że znowu jesteś. -Powiedział biorąc moje walizki i idąc w kierunku naszego domu.

Wtedy już wiedziałam, dla kogo tu jestem, i że mam, co robić. Bo chcę być obok najwspanialszego człowieka na świecie. Napięcie i wyczekiwanie dało upust, po prostu zaczęłam cieszyć się, że jestem akurat w tym miejscu. Cały stres odparował. Jestem Ania, to są Włochy, a ja sobie poradzę, bo jak nie ja to, kto? 

* 

Prolog dedykuje Flamex, bo bez niej nie zabrałabym się za to opowiadanie. 

Chociaż teraz mnie wkurzasz, bo nie wiem co się z tobą dzieję, a się nie odzywasz łajzo! 

Dziękuję też z osobna wszystkim, którzy tu trafili mam nadzieję Was nie rozczarować. Wiem,że krótko, ale uwierzcie to w wordzie miało jedną stronę A4! 

Jakieś zastrzeżenia na dole :)