Capitolo Diciassette

 Następnego dnia od rana gdy jeszcze leżeliśmy w łóżku bez śniadania. Tak po prostu ja oglądałam telewizję Piano czytał książkę, od czasu do czasu coś do siebie powiedzieliśmy. Widocznie nigdy nie byliśmy jakąś bardzo romantyczną parą, właściwie to nie byliśmy nawet trochę romantyczni w pewnych momentach i to się raczej nie zmieniło przez te wszystkie lata.

-Chcesz już coś zjeść? -Zapytał się mnie.

-Nie.- Odpowiedziałam.

-To może pić?-Kontynuował.

-Nie.

-Tak czy siak musisz teraz zjeść i wypić bo tabletki.- Powiedział podnosząc się z łóżka.

-Nie chcę jeszcze...

-Nie za bardzo mnie to interesuję.

-Szkoda, bo trochę chyba powinno.- Powiedziałam podnosząc brwi.

-Nie knuj, bo to obróci się przeciwko Tobie.- Wyszedł z dużego pokoju.

Po chwili usłyszałam dzwonek do drzwi.

- Otworzę.- Krzyknęłam do Piano, który był w kuchni.

-Leż.

-Już za późno.- Odpowiedziałam i otworzyłam drzwi, za którymi czaiła się Cecil.

-Cześć kochana. Promieniejesz. W ogóle nie widać, że jesteś chora.

-Nie przymilaj się małpo. Później się policzymy.- Powiedziałam.

- Może służy Ci jednak ta pielęgniarka, która wysłałam w zastępstwie. Tak w ogóle gdzie on jest? Muszę się przywitać. -Powiedziała kompletnie mnie ignorując i wchodząc w głąb domu.

-Teo, jak się ma nasza chora, zmordowana życiem i klęskami życiowymi?

-Cześć Cecil.- Myślę, że trochę lepiej.- Odpowiedział krojąc pomidora.

-Jak Twój kot Ceci?-Zapytałam się jej, stając w futrynie.

-A Tobie co... Ta choroba na zwoje mózgowe Ci się rzuciła?-Przecież wiesz, że nie cierpię tych sierściuchów.

-Wpadłaś.-Powiedziałam.

-Co??

-Przecież nie mogłaś przyjść, bo postanowiłaś pomóc jakiemuś kociakowi. Przynajmniej tak słyszałam...-Wytłumaczyłam jej.

-A o koty Ci chodzi? Usłyszałam, że o myszoskoczki...

-Cecil....Przecież koty nie rymują się w ogóle z myszoskoczkami...Nie mogły pomylić Ci się wyrazy w tym przypadku.

-Niby nie mogły, ale pomyliły i co zrobisz.- Uśmiechnęła się. - A Koty to moja nowa miłość. Że też ja ich nigdy nie lubiłam....Jak ja mogłam...Głupia byłam. W każdym razie od teraz Cię zapewniam kocham kociaki.

-Matteo powiedz, że mówiła....

- W sumie to sam nie pamiętam jak to było....

-Co?-Zapytałam niedowierzająco.- Jak możesz?

-Chora jesteś nie powinnaś wychodzić z łóżka.- Upomniała mnie Cecil.

-O proszę...Nagle pilnować Ci się mnie zachciało...

-A zamknij się Anka i idź do łóżka, bo muszę wyciągnąć pewne informacje od Teo.

-Nic od niego nie wyciągniesz.Prawda, Matteo?

-A mam co? Fajnie. -Odpowiedziała mi dziewczyna, a środkowy milczał.

-Nie, nie masz, ale tak Ci mówię. Żebyś się nie przeliczyła.

-Dobra, dobra. Idź do tego pokoju...Zajrzę do Ciebie po przesłuchaniu. - Wywaliła język w moją stronę.

-Myślałam,że od razu przyszłaś do mnie, ale jak nie...To szkoda. -Powiedziałam na pozór smutna.

-Nie nabiorę się na takie żarty znowu...

-A jesteś pewna, że to żart?-Odwróciłam się i spojrzałam na nią najsmutniejszymi oczami jakimi umiałam,a potem znów zaczęłam wlec się w stronę salonu.

Znikając z pola widzenia mojej przyjaciółki nie mogłam opanować już emocji i zaczęłam się szczerzyć i podśmiewać z całej tej sytuacji.

Tak jak się spodziewałam Ceci wpadła do pokoju parę sekund później,a widząc roześmianą mnie tylko zmroziła mnie wzrokiem i wróciła do kuchni.

Zawsze się nabiera, potem Matteo przyniósł mi śniadanie i zawrócił spiskować z Ceci. Na początku w sumie denerwowałam się rozmową między nimi, ale potem jakoś troszeczkę ciśnienie ze mnie zeszło i jadłam w spokoju śniadanie.

Po jakimś czasie dwójka wróciła do mnie i leżała przy mnie na łóżku.

-Na spiskowaliście się?

-Matteo nie był w nastroju do spiskowania. Z niego to coś wydusić... Możesz, więc przypuszczać, że moja odpowiedź brzmi nie. Nie na spiskowałam się, bo nie miałam z kim, ale prędzej czy później dowiem się jak Piano się Tobą opiekował. Jak nie od niego to od ciebie.

-Chcesz kanapeczkę? Zamkniesz w końcu  swoją jadaczkę i skończysz pierdzielić trzy po trzy. - Uśmiechnęłam się wyciągając do niej talerz z kanapką.

-Wiem,że oferujesz mi kanapkę, bo masz dość mojego mówienia, ale ja jestem głodna, więc ją przyjmę.

-Co nic nie mówiłaś? Jedz ile chcesz.- Zaśmiałam się

Gdy zjedliśmy wszyscy śniadanie,a Ceci się z nami pożegnała znowu leżeliśmy w łóżku.

-Myślałaś,że wypaplam?

-Nie...Może troszkę...Na początku...Potem coraz mniej, aż w końcu stwierdziłam,że to nierealne, żebyś komuś powiedział.

-Ufasz mi, aż tak??

-Staram się jak mogę, o co pytała ta podstępna małpa?

-O nic konkretnego...Chyba po prostu miała nadzieję, że jak zostanę na noc się Tobą opiekować, to się na Ciebie rzucę i zerwę ubrania,a potem to już wiesz co. W sumie mógłbym to zrobić, ale na razie Cię oszczędzam, bo jesteś chora.

-Jaki dobroduszny...

-Wiadomo.-Zaśmiał się

-Głupek.-Mruknęłam i poczułam jego usta na moim policzku.

_______________________________________

Nawet nie wiem kiedy minęło tyle czasu od ostatniego rozdziału....Dobrze jeszcze pamiętam jakbym 2 dni temu dodawała poprzedni rozdział xD 

Cóż....Przykro mi,że musiałyście tyle czekać. Następny mam prawie gotowy i obiecuję,że bd szybciej ale piszcie co uważacie.