Capitolo Secondo

Obudziły mnie promienie słońca, odwróciłam się i ujrzałam Ceci, która stukała już coś na klawiaturze swojego smartfona.

-Co jest?- Cicho zamruczałam.

-Nic. Muszę się powoli zwijać. Wczoraj Włosi przegrali swój ostatni mecz i wracają już do kraju. Teo napisał do mnie, że za godzinie będzie na lotnisku w Modenie, jutro musi być już w klubie i nie jedzie do Asti. Rozumiem, że nie chcesz wybrać się ze mną po chłopaków. Co oznacza, że muszę już wstać i pójść do domu, żeby powiedzieć mamie, że jej kochanego chrześniaka i jego kumpla trzeba odebrać z lotniska.  Tłumacząc jej ile wczoraj wypiłam i, że nie mogę jechać sama, wtedy ona mnie skrzyczy, ale stwierdzi, że nie wystawi jej ukochanego Teo na pastwę losu i pojedziemy na to lotnisko.
-Rzeczywiście długa droga przed Tobą. Może zrobię Ci przynajmniej śniadanko?- Powiedziałam.

-Dzięki, ale nie mam czasu. - Mruknęła wciągając spodnie.- Jak już ogarnę się z Teo i zostawię go w jakimś bezpiecznym miejscu, to przyjdę do Ciebie i wyjdziemy gdzieś na lunch.- Mówiła zbierając swoje rzeczy.

-Ceci....- Zaczęłam, ale ona nie dała mi skończyć.

-Tak, wiem. Nie powiem nic Teo.

-Dzięki, jestem aż tak przewidywalna?

-Jeśli chodzi o jego temat? Nawet bardzo. Dobra spadam, zadzwonię później.  Ty też się ogarnij, bo z kimś takim to się nigdzie nie pokaże.

-Dzięki kochana jesteś. - Mruknęłam, a gdy drzwi mojego pokoju zamknęły się za dziewczyną, moja głowa znowu opadła na poduszkę, a oczy automatycznie się zamknęły.

Wstałam o 12 30. Właściwie zostałam obudzona przez mój telefon.

-Halo-Wychlipałam.

-Za godzinę możemy iść coś zjeść, bo właśnie wracam z mamą do domu.

-Nie mogłaś przyjść od razu do mnie?- Zapytałam, przecież sama mi mówiłaś, że będzie mieszkał na przeciwko mnie.

-Mieszka, ale nie myślisz, że to by wyglądało podejrzanie, gdybym zamiast z moją mamą pobiegła do domu na przeciwko. Tak na pewno pomyślałby, że biegnę do Twojego taty nie do Ciebie...

-Dobra, masz rację jeszcze nie myślę. Powiedz mi gdzie i kiedy się spotkamy. Do reszty się dostosuję.

-Jaka ty ugodowa się zrobiłaś..-Zaśmiała się, po czym przekazała mi wszystkie informacje.

Ja nie chcąc się spóźnić wyskoczyłam z łóżka, pobiegłam pod prysznic, wysuszyłam włosy, umyłam zęby, przebrałam się, trochę umalowałam i wyszłam z domu.

Do naszej ulubionej knajpki doszłam chwilę przed czasem, ale jak zwykle Cecil już na mnie czekała. Zamówiłyśmy po dobrym makaronie i tym razem Coca-Coli do picia, bo alkoholu to starczy nam do rozpoczęcia roku akademickiego. Jadłyśmy w spokoju gdy nagle rozdzwoniła się komórka Cecil:

-Halo?

-....

-Jem....

-.....

-Tylko, że ja jem, ale nie w domu. W knajpce jestem.

-....

-Czyli to bardzo ważne?

-....

-No dobra, przyjdź. Dam Ci to.

-....

-Do Kirke przyjdź.

-....

-Mam to gdzieś chcesz ten klucz do swojego samochodu czy nie? Czekam.

- Co jest?- Zapytałam nawijając makaron na widelec.

-Masz problem.-Powiedziała poruszając ramionami.

-Ja mam problem?- Zapytałam.

-Tak ty masz problem.  Zaraz będzie tu Teo. Ze swoim kolegą, po klucze do jego auta .  Właściwie to już jadą. Chyba się jednak z nim spotkasz i to prędzej niż myślałaś, co?

-Nie ja nie mogę. Nie jestem na to gotowa. Wymyśl coś.

-Chyba nie masz wyboru.

-Wiem! - Nagle mnie olśniło.- Posłuchaj pójdę do łazienki, on przyjedzie po te kluczyki, a jak puścisz mi sygnał to będzie znaczyć, że już pojechał, a ja mogę wrócić do stolika.

-Niech będzie, ale prędzej czy później się z nim spotkasz.

-Preferuję, żeby stało się to jednak dużo później.-Powiedziałam chowając telefon do tylnej kieszeni spodni i odchodząc w kierunku łazienki.
*
Krótki, ale znowu jest! Postanowiłam dodać coś szybciej przez anonimową czytelniczkę, która mnie zmotywowała swoim komentarzem i chociaż miałam dodać coś już pierwszego to byłam nad morzem i nie miałam dostępu do swojej skarbnicy pomysłów.
Dziękuję jeszcze raz :)
Komentarze strasznie motywują :)